OSLIN - Es
Red Abierta de Información Léxica

curucutear - verbo

cu·ru·cu·te·ar

Indicativo
Presente Pretérito Imperfecto Futuro Simple Pretérito Perfecto
curucuteo
curucuteas / curucuteás
curucutea
curucuteamos
curucuteáis
curucutean
curucuteaba
curucuteabas
curucuteaba
curucuteábamos
curucuteabais
curucuteaban
curucutearé
curucutearás
curucuteará
curucutearemos
curucutearéis
curucutearán
curucuteé
curucuteaste
curucuteó
curucuteamos
curucuteasteis
curucutearon
Subjuntivo Imperativo Condicional
Presente Pretérito Perfecto
curucutee
curucutees
curucutee
curucuteemos
curucuteéis
curucuteen
curucuteara / curucutease
curucutearas / curucuteases
curucuteara / curucutease
curucuteáramos / curucuteásemos
curucutearais / curucuteaseis
curucutearan / curucuteasen
curucuteare
curucuteares
curucuteare
curucuteáremos
curucuteareis
curucutearen

curucutea
curucuteá

curucutead
curucuteen
curucutearía
curucutearías
curucutearía
curucutearíamos
curucutearíais
curucutearían
Infinitivocurucutear
Gerundiocurucuteando
Participio
curucuteadocurucuteada
curucuteadoscurucuteadas

Flexiona como: amar

Palabra atestada en Diccionario de la lengua española