Red Abierta de Información Léxica
rearmar - verbo
| Indicativo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Presente | Pretérito Imperfecto | Futuro Simple | Pretérito Perfecto | ||
| rearmo rearmas / rearmás rearma rearmamos rearmáis rearman | rearmaba rearmabas rearmaba rearmábamos rearmabais rearmaban | rearmaré rearmarás rearmará rearmaremos rearmaréis rearmarán | rearmé rearmaste rearmó rearmamos rearmasteis rearmaron | ||
| Subjuntivo | Imperativo | Condicional | |||
| Presente | Pretérito Perfecto | ||||
| rearme rearmes rearme rearmemos rearméis rearmen | rearmara / rearmase rearmaras / rearmases rearmara / rearmase rearmáramos / rearmásemos rearmarais / rearmaseis rearmaran / rearmasen | rearmare rearmares rearmare rearmáremos rearmareis rearmaren | rearma rearmá rearmad rearmen | rearmaría rearmarías rearmaría rearmaríamos rearmaríais rearmarían | |
| Infinitivo | rearmar | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Gerundio | rearmando | ||||
| Participio |
|
Flexiona como: amar
forma nominal : rearme
Palabra atestada en Diccionario de la lengua española