OSLIN - Es
Red Abierta de Información Léxica

asuntar - verbo

a·sun·tar

Indicativo
Presente Pretérito Imperfecto Futuro Simple Pretérito Perfecto
asunto
asuntas / asuntás
asunta
asuntamos
asuntáis
asuntan
asuntaba
asuntabas
asuntaba
asuntábamos
asuntabais
asuntaban
asuntaré
asuntarás
asuntará
asuntaremos
asuntaréis
asuntarán
asunté
asuntaste
asuntó
asuntamos
asuntasteis
asuntaron
Subjuntivo Imperativo Condicional
Presente Pretérito Perfecto
asunte
asuntes
asunte
asuntemos
asuntéis
asunten
asuntara / asuntase
asuntaras / asuntases
asuntara / asuntase
asuntáramos / asuntásemos
asuntarais / asuntaseis
asuntaran / asuntasen
asuntare
asuntares
asuntare
asuntáremos
asuntareis
asuntaren

asunta
asuntá

asuntad
asunten
asuntaría
asuntarías
asuntaría
asuntaríamos
asuntaríais
asuntarían
Infinitivoasuntar
Gerundioasuntando
Participio
asuntadoasuntada
asuntadosasuntadas

Flexiona como: amar

Palabra atestada en Diccionario de la lengua española