asonantar - verbo

a·so·nan·tar

Indicativo
Presente Pretérito Imperfecto Futuro Simple Pretérito Perfecto
asonanto
asonantas / asonantás
asonanta
asonantamos
asonantáis
asonantan
asonantaba
asonantabas
asonantaba
asonantábamos
asonantabais
asonantaban
asonantaré
asonantarás
asonantará
asonantaremos
asonantaréis
asonantarán
asonanté
asonantaste
asonantó
asonantamos
asonantasteis
asonantaron
Subjuntivo Imperativo Condicional
Presente Pretérito Perfecto
asonante
asonantes
asonante
asonantemos
asonantéis
asonanten
asonantara / asonantase
asonantaras / asonantases
asonantara / asonantase
asonantáramos / asonantásemos
asonantarais / asonantaseis
asonantaran / asonantasen
asonantare
asonantares
asonantare
asonantáremos
asonantareis
asonantaren

asonanta
asonantá

asonantad
asonanten
asonantaría
asonantarías
asonantaría
asonantaríamos
asonantaríais
asonantarían
Infinitivoasonantar
Gerundioasonantando
Participio
asonantadoasonantada
asonantadosasonantadas

Flexiona como: amar

Palabra atestada en Diccionario de la lengua española