OSLIN - Es
Red Abierta de Información Léxica

aprontar - verbo

a·pron·tar

Indicativo
Presente Pretérito Imperfecto Futuro Simple Pretérito Perfecto
apronto
aprontas / aprontás
apronta
aprontamos
aprontáis
aprontan
aprontaba
aprontabas
aprontaba
aprontábamos
aprontabais
aprontaban
aprontaré
aprontarás
aprontará
aprontaremos
aprontaréis
aprontarán
apronté
aprontaste
aprontó
aprontamos
aprontasteis
aprontaron
Subjuntivo Imperativo Condicional
Presente Pretérito Perfecto
apronte
aprontes
apronte
aprontemos
aprontéis
apronten
aprontara / aprontase
aprontaras / aprontases
aprontara / aprontase
aprontáramos / aprontásemos
aprontarais / aprontaseis
aprontaran / aprontasen
aprontare
aprontares
aprontare
aprontáremos
aprontareis
aprontaren

apronta
aprontá

aprontad
apronten
aprontaría
aprontarías
aprontaría
aprontaríamos
aprontaríais
aprontarían
Infinitivoaprontar
Gerundioaprontando
Participio
aprontadoaprontada
aprontadosaprontadas

Flexiona como: amar

forma nominal : aprontamiento, apronte

Palabra atestada en Diccionario de la lengua española