OSLIN - Es
Red Abierta de Información Léxica

enmantar - verbo

en·man·tar

Indicativo
Presente Pretérito Imperfecto Futuro Simple Pretérito Perfecto
enmanto
enmantas / enmantás
enmanta
enmantamos
enmantáis
enmantan
enmantaba
enmantabas
enmantaba
enmantábamos
enmantabais
enmantaban
enmantaré
enmantarás
enmantará
enmantaremos
enmantaréis
enmantarán
enmanté
enmantaste
enmantó
enmantamos
enmantasteis
enmantaron
Subjuntivo Imperativo Condicional
Presente Pretérito Perfecto
enmante
enmantes
enmante
enmantemos
enmantéis
enmanten
enmantara / enmantase
enmantaras / enmantases
enmantara / enmantase
enmantáramos / enmantásemos
enmantarais / enmantaseis
enmantaran / enmantasen
enmantare
enmantares
enmantare
enmantáremos
enmantareis
enmantaren

enmanta
enmantá

enmantad
enmanten
enmantaría
enmantarías
enmantaría
enmantaríamos
enmantaríais
enmantarían
Infinitivoenmantar
Gerundioenmantando
Participio
enmantadoenmantada
enmantadosenmantadas

Flexiona como: amar

Palabra atestada en Diccionario de la lengua española