OSLIN - Es
Red Abierta de Información Léxica

afortunar - verbo

a·for·tu·nar

Indicativo
Presente Pretérito Imperfecto Futuro Simple Pretérito Perfecto
afortuno
afortunas / afortunás
afortuna
afortunamos
afortunáis
afortunan
afortunaba
afortunabas
afortunaba
afortunábamos
afortunabais
afortunaban
afortunaré
afortunarás
afortunará
afortunaremos
afortunaréis
afortunarán
afortuné
afortunaste
afortunó
afortunamos
afortunasteis
afortunaron
Subjuntivo Imperativo Condicional
Presente Pretérito Perfecto
afortune
afortunes
afortune
afortunemos
afortunéis
afortunen
afortunara / afortunase
afortunaras / afortunases
afortunara / afortunase
afortunáramos / afortunásemos
afortunarais / afortunaseis
afortunaran / afortunasen
afortunare
afortunares
afortunare
afortunáremos
afortunareis
afortunaren

afortuna
afortuná

afortunad
afortunen
afortunaría
afortunarías
afortunaría
afortunaríamos
afortunaríais
afortunarían
Infinitivoafortunar
Gerundioafortunando
Participio
afortunadoafortunada
afortunadosafortunadas

Flexiona como: amar

Palabra atestada en Diccionario de la lengua española