OSLIN - Es
Red Abierta de Información Léxica

manumitir - verbo

ma·nu·mi·tir

Indicativo
Presente Pretérito Imperfecto Futuro Simple Pretérito Perfecto
manumito
manumites / manumitís
manumite
manumitimos
manumitís
manumiten
manumitía
manumitías
manumitía
manumitíamos
manumitíais
manumitían
manumitiré
manumitirás
manumitirá
manumitiremos
manumitiréis
manumitirán
manumití
manumitiste
manumitió
manumitimos
manumitisteis
manumitieron
Subjuntivo Imperativo Condicional
Presente Pretérito Perfecto
manumita
manumitas
manumita
manumitamos
manumitáis
manumitan
manumitiera / manumitiese
manumitieras / manumitieses
manumitiera / manumitiese
manumitiéramos / manumitiésemos
manumitierais / manumitieseis
manumitieran / manumitiesen
manumitiere
manumitieres
manumitiere
manumitiéremos
manumitiereis
manumitieren
-
manumite
manumití
-
manumitid
manumitan
manumitiría
manumitirías
manumitiría
manumitiríamos
manumitiríais
manumitirían
Infinitivomanumitir
Gerundiomanumitiendo
Participio
manumiso / manumitidomanumisa / manumitido
manumisos / manumitidomanumisas / manumitido

Flexiona como: manumitir

forma nominal : manumisión

nombre agentivo : manumisor

Palabra atestada en Diccionario de la lengua española