OSLIN - Es
Red Abierta de Información Léxica

atontecer - verbo

a·ton·te·cer

Indicativo
Presente Pretérito Imperfecto Futuro Simple Pretérito Perfecto
atontezco
atontecés / atonteces
atontece
atontecemos
atontecéis
atontecen
atontecía
atontecías
atontecía
atontecíamos
atontecíais
atontecían
atonteceré
atontecerás
atontecerá
atonteceremos
atonteceréis
atontecerán
atontecí
atonteciste
atonteció
atontecimos
atontecisteis
atontecieron
Subjuntivo Imperativo Condicional
Presente Pretérito Perfecto
atontezca
atontezcas
atontezca
atontezcamos
atontezcáis
atontezcan
atonteciera / atonteciese
atontecieras / atontecieses
atonteciera / atonteciese
atonteciéramos / atonteciésemos
atontecierais / atontecieseis
atontecieran / atonteciesen
atonteciere
atontecieres
atonteciere
atonteciéremos
atonteciereis
atontecieren

atontece
atontecé

atonteced
atontezcan
atontecería
atontecerías
atontecería
atonteceríamos
atonteceríais
atontecerían
Infinitivoatontecer
Gerundioatonteciendo
Participio
atontecidoatontecida
atontecidosatontecidas

Flexiona como: crecer

Palabra atestada en Diccionario de la lengua española