OSLIN - Es
Red Abierta de Información Léxica

ruñir - verbo

ru·ñir

Indicativo
Presente Pretérito Imperfecto Futuro Simple Pretérito Perfecto
ruño
ruñes / ruñís
ruñe
ruñimos
ruñís
ruñen
ruñía
ruñías
ruñía
ruñíamos
ruñíais
ruñían
ruñiré
ruñirás
ruñirá
ruñiremos
ruñiréis
ruñirán
ruñí
ruñiste
ruñió
ruñimos
ruñisteis
ruñieron
Subjuntivo Imperativo Condicional
Presente Pretérito Perfecto
ruña
ruñas
ruña
ruñamos
ruñáis
ruñan
ruñiera / ruñiese
ruñieras / ruñieses
ruñiera / ruñiese
ruñiéramos / ruñiésemos
ruñierais / ruñieseis
ruñieran / ruñiesen
ruñiere
ruñieres
ruñiere
ruñiéremos
ruñiereis
ruñieren

ruñe
ruñí

ruñid
ruñan
ruñiría
ruñirías
ruñiría
ruñiríamos
ruñiríais
ruñirían
Infinitivoruñir
Gerundioruñiendo
Participio
ruñidoruñida
ruñidosruñidas

Flexiona como: partir

Palabra atestada en Diccionario de la lengua española